Enige tijd geleden promoveerde Gerine Lodder op een onderzoek naar eenzaamheid bij jongeren. Hoewel jongeren voortdurend omringd zijn door leeftijdsgenoten, blijken ze tot de eenzaamste groep in de samenleving te behoren. Sommige onderzoeken laten volgens haar zien dat ernstige eenzaamheid bij jongeren even vaak voorkomt als bij 75-plussers.
Ik ben blij dat er in Nederland eindelijk onderzoek wordt gedaan naar eenzaamheid bij jongeren. Ten onrechte beperkt het onderzoek zich vaak tot de ouderen. Het geeft ons nog te weinig handvatten om het probleem voortvarend op te kunnen pakken. Nader onderzoek is dringend gewenst. Wat kunnen we dan wel doen?
Ik moet in dit verband nog wel eens terug denken aan de tijd dat ik zelf jong was en voor de eerste keer met eenzaamheid werd geconfronteerd.
Schoolfoto Highschool (1972)
Ik ging op 17-jarige leeftijd als uitwisselingsstudent naar Amerika. Ik maakte veel vrienden, maar ik was doodongelukkig in het gezin waar ik verbleef. Ik was heel eenzaam omdat ik er met weinig mensen over kon praten. De vader van het gezin was voorzitter van het schoolbestuur van de Highschool. Wanneer ik het probleem bij docenten aankaartte, zeiden ze dat ze niets voor mij konden doen omdat zij bang waren voor hun positie.
Er was gelukkig één persoon in mijn omgeving die niet haar hoofd omdraaide. Dat was nicht Norma die mij babysitter van haar kinderen had gemaakt zodat ik een mooi excuus had wanneer ik het gezin wilde ontvluchten. Ze steunde mij bij het nemen van mijn besluit het gezin uiteindelijk te verlaten.
Daarna had ik een geweldige tijd in een ander gezin en was de eenzaamheid voorbij.
Ik gun iedere jongere een “Norma” waar zij met hun kleine en grote zorgen terecht kunnen. Dat zou volgens mij al heel wat eenzaamheid kunnen voorkomen. Wat vind jij?
Deze column verscheen 8 juni in de SA!
Afgelopen week bezocht ik tijdens een bijeenkomst van 
