Een traag gesprek

Eind september was het de landelijke Week tegen de Eenzaamheid. De televisie overspoelde ons met programma’s die hieraan werden gewijd.

Helaas bleef de aandacht beperkt tot interviews met personen die vertelden hoe moeilijk het is om een eenzaam leven te leiden. Vaak ontbrak het aan enig handelingsperspectief.

Met andere woorden, wat kan de persoon zelf doen of wat kunnen wij doen om het leven van de mensen verlichten?

Ik kwam hierover in gesprek met een functionaris van Humanitas. Zij had een bijeenkomst belegd met als thema ‘Hoe voer je een goed gesprek over eenzaamheid?’ Een dominee hield een pleidooi dat we in ons dagelijks leven weer meer tijd moeten nemen voor trage vragen. ‘Trage vragen’? Ja, trage vragen, een begrip van professor dr. Harry Kunneman.

Deze hoogleraar sociale en politieke theorie aan de Universiteit voor Humanistiek geeft aan dat we in een technocratische maatschappij leven waarin vragen snel moeten worden opgelost. Maar er zijn ‘trage kwesties’ waarop we niet een-twee-drie antwoord kunnen geen. Vragen die ons terugbrengen naar de kern waarom je dingen doet die je doet. Hoe ga je bijvoorbeeld om met ziekte, lijden, het rouwen en de dood? Met stukgelopen relaties, ontrouw en geweld?

Dat zijn allemaal ‘zingevingskwesties’ die vroeger het exclusieve terrein waren voor de geestelijke verzorger. Maar ze zouden nu ook onderwerp van gesprek moeten zijn op het werk, in het onderwijs, de zorg of in ons dagelijks leven. Een goed idee. Ik neem me voor om vaker een traag gesprek te voeren. doe je mee?

Deze column verscheen in oktober in de “SA!”.