Afscheid

In 2003 ging ik voor Timpaan Welzijn aan de slag in de gemeente Opsterland. Ik zou maar een jaar blijven. Ik was bezig met de laatste loodjes van een voor mij immens uitdagende maar ook ambitieuze opdracht: afstuderen als Sociaal Gerontoloog aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Vier dagen per week werkte ik voor Timpaan Welzijn. De vijfde dag was voor mijn studie. In 2004 slaagde ik met vlag en wimpel en kon ik mijn bul ophalen.

De combinatie van mijn jarenlange ervaring als opbouwwerker en mijn universitaire studie legden de gemeente Opsterland en Timpaan Welzijn geen windeieren. Die kennis kwam goed van pas bij de invoering van de Wet op de Maatschappelijke Ondersteuning in 2007 en daarna.

Opsterland is een ambitieuze gemeente. Zij wil de dorpen en de maatschappelijke organisaties overal zo goed mogelijk bij betrekken. De gemeente staat voor grote opgaven. Wat is er bijvoorbeeld nodig dat iedereen zo prettig mogelijk in zijn dorp of wijk kan blijven wonen?

Het model van de drie G’s (Mijn onderzoek ‘Wel thuis in eigen huis of in de zorg?!’)

Ik ben trots dat ik aan die mooie ontwikkeling een bijdrage heb mogen leveren. Onder andere met mijn model van “de drie G’s (Geschikt Wonen, Garantie op Zorg, Gezelligheid), de ontwikkeling van het IDOP (Integraal OntwikkelingsPlan) in Wijnjewoude en het opzetten van de dorpssteunpunten. Gemeente Opsterland loopt landelijk voorop met een integrale aanpak eenzaamheid.

Overhandiging eerste signaleringskaart eenzaamheid aan wethouder Wietze Kooistra (mei 2012)

Nu is het tijd voor mij om de vleugels weer uit te slaan. Na vijftien jaar verlaat ik Timpaan Welzijn en ga ik met mijn bedrijf Oldengarm Training & advies mijn expertise op het terrein van eenzaamheid ook in andere gemeenten inzetten.

Ik ga jullie en mijn columns in de ‘SA!’ zeker missen. Het ga u goed!

 

Deze column verscheen op 28 maart 2018 in de “SA!”. 

Liever voor de hond dan voor zichzelf

Minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid, Welzijn en Sport gaat landelijk werk
maken van de bestrijding van eenzaamheid. Hij streeft ernaar dat in elke gemeente mensen kunnen worden geholpen om eenzaamheid te voorkomen of te verminderen.

Eind februari belegde het ministerie een praktijktafel ‘Samen tegen eenzaamheid’. Omdat ik al jaren bezig ben met een integrale aanpak in onder andere de gemeente Opsterland kon ik bij die bijeenkomst natuurlijk niet ontbreken.

Gelukkig kwamen die ochtend ook ervaringsdeskundigen aan het woord. Eén verhaal heeft veel indruk op mij gemaakt.

Een zestigjarige vrouw vertelde hoe zij na meer dan twintig jaar eenzaam geweest te zijn een grote ommezwaai in haar leven maakte dankzij een nogal rake opmerking van een hulpverlener. De vrouw was na een burn-out in de WAO terecht gekomen. Zij raakte volledig geïsoleerd en kwam uiteindelijk in de schuldhulpverlening. De vrouw was dol op haar twee honden en zorgde daar goed voor. 

Toen de hulpverlener haar op een bepaald moment confronteerde met de uitspraak: ‘Je zorgt beter voor je honden dan voor jezelf’, ging bij haar de knop om. Ze kreeg het voor elkaar uit de WAO te komen en ze runt nu een coaching bureau waar zij met behulp van honden mensen coacht.

Ik vind dat in de aanpak eenzaamheid ervaringsdeskundigen zoals deze vrouw een veel grotere rol moeten vervullen. Ik ben ooit nog een keer van plan een mooi boek te maken met nog meer van deze verhalen. Ik ben op zoek naar een sponsor…

Deze column verscheen in maart 2018 n de “SA!”